Nazwa pashmina pochodzi od perskiego słowa „pasha”, które oznacza wełnę.
Nazwa kaszmir określająca kaszmirową wełnę pochodzi jednak od historycznej krainy w Azji, która nazywa się Kaszmir. Ten himalajski region wciąż istnieje, znajdują się tam przyjemne dla oczu górskie wierzchołki i doliny, jednakże o to terytorium nieustannie walczą między sobą Pakistan i Indie i zgodnie z nieoficjalnymi statystykami dziennie umiera tam 15 osób.

Pierwsza pisemna wzmianka o pashminie pochodzi z afgańskich tekstów, prawdopodobnie z czasów przed narodzeniem Chrystusa. Zakłada się, że na obszarze Nepalu i Kaszmiru pashminy są produkowane już od tysięcy lat.

Mieszkańcy himalajskich regionów stwierdzili, że kozy, które żyją na tamtejszych płaskowyżach są obdarzone bardzo unikalną sierścią, która stanowi dla nich najlepszą izolację od surowego klimatu. Właśnie dzięki niej mogą bez problemu przeżyć mrozy, kiedy to temperatura potrafi spaść nawet do -40oC. Właśnie wtedy mieszkańcy zaczęli z wielką dbałością wyczesywać ich sierść i tak powstały pierwsze pashminy.

Ze względu na swoją delikatność, kaszmirowa wełna nie może być tkana maszynowo, ale tylko ręcznie. Ręczna produkcja zachowała się do dnia dzisiejszego, jednakże na rynku pojawia się duża ilość podróbek, które są produkowane maszynowo z syntetycznych materiałów.

Z pashminami jest związana bardzo bogata i ciekawa historia. W starożytnych cywilizacjach pashimy zawsze towarzyszyły najbardziej wpływowym ludziom. Potem we wspaniałych, ręcznie tkanych szalach z kaszmiru zakochali się królowie i cesarze i od tego czasu kaszmirowym włóknom towarzyszy określenie „fiber for kings”, co oznacza: włókno dla królów.

Udoskonalenie obróbki kaszmirowego włókna zawdzięczamy poprzednikom Nepalczyków, u których takie zdolności przechodzą z pokolenia na pokolenie. Obecnie produkcja kaszmirowych ubrań jest jednym z niewielu źródeł utrzymania w biednym Nepalu.

O pashminach i produktach z kaszmiru dowiedziała się później Europa. Chociaż już dawno znajdowały się w pałacu Juliusza Cezara, zaczęły być znane dopiero na końcu XVIII wieku. Uwielbiała je francuska królowa Maria Antonina. Samego Napoleona zachwyciły swoją jakością do tego stopnia, że kupował je dla swojej ukochanej Józefiny.

O kaszmirze się mówi, że ma w sobie niematerialną energię oraz że promieniuje miłością i pozytywnymi wibracjami. Może właśnie dlatego starania Napoleona zakończyły się pomyślnie i wziął ślub z Józefiną.
Jednakże w 1870 r. europejski rynek z pashminami dotknęła zapaść, której przyczyną była ekonomiczna stagnacja i możliwe, że i zmiana gustów Europejczyków.

Pashminy powróciły ponownie do łask na końcu XX wieku, kiedy projektanci z Londynu, Nowego Jorku i Paryża zaczęli je włączać do swoich kolekcji. Ich produkcja w dalszym ciągu jest kontynuowana w Nepalu, gdzie wciąż są wytwarzane ręcznie.